म अहिले रोजगारीको लागि अध्यारो माहादेश अफ्रिका को नाईजेरीयामा छु । लगभग एक दश्क भयेछ मलाई यहाँ काम गर्न थालेको । यो अवधिमा मैले महिनैपिच्छे घरमा पैसा पठाउँदै आएको छु । महिनामा एक-आद लाख रुपैयाँ रेमिट्यान्स पठाउँदो रहेछु। मैले मात्र होइन यसरी दैनिक हजारौँ नेपालीहरुले देशमा करोडौँ रेमिट्यान्स पठाउँछन् । तर बदलामा म र उनीहरुले के पाउँछउं त ?
मेरो सरकार भन्नुकि,हुनेखाने को सरकार भन्नुकि, नेपाल सरकार भनु?खैर्र नेपाल र नेपाली लाई साशन गर्ने सरकार भन्नु कि? म जस्तै हुदा खाने लाई सासन गर्ने सरकार भनु?आज मलाई खै कुन सरकार हो तर,केही भन्न मन लागेको छ ।
साँच्चै भन्नुपर्दा रिस उठेको छ, म आफै सगॅं पनि।मेरो कर्तव्य त केबल परदेशमा पसिना बगाएर देशको अर्थतन्त्र बलियो बनाउने हो त?परदेशीहरु खुसी भएको त पच्दैन सरकार लाई ? के परदेशमा पसिना बगाएर यसरी पठाएको रेमिट्यान्सले सरकारलाई पुगेन हो त?
खै पर्देशी को सपनाको देश नेपाल कहिले भेटिने हो,खै मेरो सपनाको मेरो देश नेपाल कहिले कहा भेटिने हो?
मेरो सपनाको मेरो देश नेपाल या भन्नु पर्देशी को सपना को देश त, जहां जात, रंग, लिग, धर्म, सामाजिक वा आर्थिक स्थिति, र जाति को कुनै भेदभाव नहुनु पर्ने हो । खैर म त पर्देश मै जात र जातिका संगठन देखेको मान्छे, को को र कस्को बरेमा लेखु बोलु खै।
तर मलाई त मेरो सपना को देश, मेरो देश नेपाल फर्की जानु छ!
मेरो सपनाको नेपाल एक त्यस्तो देश हो जहाँ महिला सुरक्षित हुन्न र स्वतन्त्र रूपमा सडकमा हिड्न सकुन। साथै, यो त्यस्तो स्थान होस जहाँ सबैको समानता स्वतन्त्रता होस र सबैले आफ्नो वास्तविक अर्थमा यसलाई मज्जा लिन सकुन। यसबाहेक, यो यस्तो ठाउँ होस जहाँ त्यहाँ जात, रंग, लिग, धर्म, सामाजिक वा आर्थिक स्थिति, र जाति कुनै भेदभाव नहोस्स ।
मेरो सपनाको नेपाल त एक त्यस्तो देश हो जहाँ महिला सुरक्षित हुनेछन् र स्वतन्त्र रूपमा सडकमा हिड्ने छन्। साथै, यो त्यस्तो स्थान हुनेछ जहाँ त्यहाँ सबैको समानता स्वतन्त्रता हुन्छ र सबैले आफ्नो वास्तविक अर्थमा यसलाई मज्जा लिन सक्नेछन्।
यसबाहेक, यो यस्तो ठाउँ हुनेछ जहाँ त्यहाँ जात, रंग, लिग, धर्म, सामाजिक वा आर्थिक स्थिति, र जाति कुनै भेदभाव हुनेछैन ।
यद्यपि सरकारले शिक्षा प्रवद्र्धन गर्न धेरै पहल गर्नु पर्ने छ। तर त्यहाँ धेरै व्यक्तिहरू छन् जसले यसको वास्तविक महत्त्व महसुस गर्दैनन्। मेरो सपनाको नेपाल एक यस्तो नेपाल हुनेछ जहाँ सबैको लागि शिक्षा अनिवार्य हुनेछ।
रोजगारीका अवसरहरू!
यद्यपि नेपालमा धेरै शिक्षित मानिसहरू छन्। तर, भ्रष्टाचार र अन्य धेरै कारणहरूले गर्दा उनीहरू मर्यादित काम पाउन असक्षम छन्।यसबाहेक, देशमा रोजगारीका धेरै अवसरहरू छन् तर ती सीमित छन् वा पर्याप्त छैनन्। या भनु हामीहुरु ले नेपालमा अबसर खोज्ने कोशिस गर्दै गर्दैनौं।यसको एक कारण यो हो कि देश औद्योगिक विकास मा कमजोर छ।
थप रूपमा यस मार्गमा आरक्षण अवरोध हो किनकि अधिकांश योग्य उम्मेदवारहरूले यसको राम्रो अवसर गुमाउनुपर्दछ। यि धेरै योग्य उम्मेद्वारहरु विदेश जान्छन् र अरु देशहरुको आर्थिक बिकासका लागि काम गर्छन् । मेरो सपनाको नेपालमा नेपाली यस्तो ठाउँमा हुनेछ जहाँ योग्य उम्मेद्वारले आरक्षित उम्मेदवारहरूको सट्टा पहिले काम पाउनेछन्।
जाति भेदभाव!
नेपालमा प्रजातान्त्र,गणतन्त्रको स्वतन्त्रता आए पनि हामी जाति, धर्म र धर्मभेदबाट पूर्ण स्वतन्त्र हुन सकेका छैनौं । देशका केही भागहरूमा कसरी समाजको तल्लो वर्गका मानिसहरूलाई आधारभूत अधिकारबाट वञ्चित गरिएको छ भन्ने कुरा लाजमर्दो छ ।
यद्यपि त्यहाँ बिभिन्न सामाजिक समूहहरू छन् जसले आफ्ना अधिकारका लागि बोलिरहन्छन र उनीहरूलाई यस दमनको विरोध गर्न मद्दत गर्दछ। यस बाहेक पनि म नेपाल को सपना देख्छु जहाँ कुनै पनि प्रकारको भेदभाव हुँदैन।
भ्रष्टाचार!
भ्रष्टाचार देशको विकासमा बाधा पुर्याउने प्रमुख कारणहरू मध्ये एक हो । देशको विकासको लागि प्रयास गर्नुको सट्टा अधिकारी र राजनीतिज्ञहरू आफ्नै जेब(गोजी) भर्नेमा व्यस्त छन्। त्यसैले म नेपालको सपना देख्छु जहाँ मन्त्री र अधिकारी आफ्नो काममा समर्पित हुन र देशको विकासको लागि पूर्ण रूपले समर्पित हुन।
अन्तमा, मेरो सपनाको नेपाल एक आदर्श को देश हुनेछ जहाँ हरेक नागरिक बराबर हुनेछन। साथै, त्यहाँ कुनै प्रकारको भेदभाव हुनेछैन। थप रूपमा, यो एक ठाउँमा हुनेछ जहाँ महिलालाई पुरुष बराबरको रूपमा हेरिन्छ र समान सम्मान गरिने छन।
तुल्सिराम भण्डारी-नाईजेरीया