हावामा न बारुदको गन्ध
फैलीको छ कतै
मैदानमा न कार्तुस्को
कर्कस आवाज आउँछ
कानको जाली नै थर्काउने गरी
तै पनि मान्छे मृत्यु संग
भयभीत छ अहिले पनि।
ब्रान्डेड सामान खरिद गरेर
देखाउदै लोकलाइ
घमण्ड गर्थ्यो मान्छे सम्पतिको
तर उसलाइ के थाहा
लासलाइ बेर्ने कात्रोको
कुनै ब्रान्ड हुदैन कहि कतै पनि
लाचर डरले त्रस्त आफै उ
लुकेको छ कोठा भित्र
तर उसैलाइ थाहा छैन
अदृश्य छ त्यो आउँछ जहितही।
जिउदो हुदा जमिनमा रमाउछ मान्छे
मरे पछि काधमा चड्छ
बिडम्बना नै हुन सक्छ त्यो
सास हुदा पानीमा डुब्छ
सकिए पछि तैरिन्छ माथि।
मान्छे न हो उ पनि
बाचुन्जेल गाली गलौज
पुत्ला दहन र अपमान
आफ्नै आखाले दृश्य हेर्छ
मरे पछि हजारौं मलामी
फुलमाला र अबिर लछ्याप्रै
अनि सलामि पाउछ
जुन उ कहिल्यै देख्दैन।
रंगमञ्च हो पृथ्वीलोक
मान्छे रंगकर्मी त्यसको
अभिनय देखाउछ आफ्नो
औकातले भ्याए सम्म त्यो
छलछाम ढाटछ्ल जति गरोस्
पर्दा झरे पछि दर्शकबाट
हराउछ सधैलाइ त्यो आफै ।
लेखक – देवराज कार्की